vrijdag 29 augustus 2014

Gezin zijn in Livezile

"Ce minunat e sa fi intr-o familie, familia sfanta a Domnului Isus..." Wat bijzonder is het om in een gezin te zijn, het heilige gezin van de Here Jezus. Dit lied zingen we zo af en toe  en regelmatig moet ik aan dit lied denken als we zo bij elkaar zijn in Livezile. Allemaal kinderen uit gebroken gezinnen, maar tijdens de diensten, de maaltijden en de programma's is er af en toe zo'n vrede dat het ook  voelt  alsof we met elkaar een gezin zijn. (Hoewel er ook regelmatig de nodige ruzietjes zijn en ze lang niet altijd goed luisteren/ hun aandacht erbij hebben).


We hadden ons voorgenomen om deze zomer af en toe een paar nachten in Livezile te slapen. Dat is er met het drukke zomervakantie niet van gekomen (behalve dan tijdens het kamp). Wel zijn we er af en toe wat langer overdag. Terwijl er geklust wordt,waarbij ook de kinderen het heerlijk vinden om mee te helpen vinden er soms mooie ontmoetingen plaats. Vaak komt er in 1 op 1 gesprekjes heel wat uit.
Daarnaast hebben we regelmatig kinderen uit Livezile (in groepjes van 1-3) een dagje mee naar ons huis genomen, soms werd er ook gelogeerd. Zo konden ze even uit hun omgeving zijn en zien hoe het er in een gezin ook aan toe kan gaan. Soms schrokken we van hoe beschadigd de kinderen zijn, als we hun destructieve gedrag en  gedachtenpatronen zien. Soms konden we daarover praten met kinderen en ervoor bidden. Maar daarnaast hebben we vooral ook heel veel plezier gehad met elkaar. Spelen in de tuin, picknicken in het bos...



Marian, een 17-jarige tiener, die wees is en eerst in Livezile in een pleeggezin woonde, zit nu in een internaat 40 minuten bij ons vandaan. De sfeer is daar erg naar, veel vechtpartijen, strak regime. In juli is hij al een week bij ons geweest en heeft hij ons geholpen met het kamp in Livezile. De maand augustus is hij afwisselend bij Gaby en Mary en ons geweest. Daarnaast sliep hij af en toe een nachtje in zijn pleeggezin om met zijn broer op te trekken en daar te helpen met klussen. Hij geniet er vooral van als we er alle vier (het hele team dus) zijn, op het moment dat of wij of Gaby en Mary op vakantie waren, was het voor hem niet compleet...
Hij wil  graag God volgen, maar is tegelijkertijd heel beïnvloedbaar door leeftijdsgenoten. We willen kijken of hij tijdens het schooljaar ook af en toe een weekend onze kant op kan komen, zodat hij toch ergens bij hoort. Hij geniet ervan om met ons mee te gaan naar de verschillende kerkjes, daar ook een stukje uit de bijbel te lezen en hand- en spandiensten te verrichten. Verder wil hij de hele dag door helpen met klussen. Een hele zegen, want zowel bij ons in de tuin als in de verschillende kerkjes is er al heel wat werk door hem verzet, werk dat anders bleef liggen... Daarnaast trekt hij 's avonds op met andere jongeren hier uit de buurt. Voor ons nieuw om zo verantwoordelijk voor een tiener te zijn en hem zo bv ook een tijd mee te geven dat hij terug moet zijn :). Wel mooi dat het een hele open tiener is...als hij iets uitgehaald heeft (wat tot nu toe nog niet veel is gebeurd), vertelt hij het ons de volgende dag gelijk.


In het voorjaar is er in Livezile een christenvrouw (Florica) komen wonen. Zeven jaar geleden had ze een huis gekocht in Livezile, maar de afgelopen 2 jaar was ze bij haar zoon aan de andere kant van Roemenie.
Een hele bemoediging om naast de kinderen en een aantal volwassenen die aanschuiven op het moment dat ze hulp nodig hebben, een 'dragend' gemeentelid te hebben. Ook met haar ontwikkelt zich een mooie band. Regelmatig bezoeken wij of Gaby en Mary haar. Ontmoetingen waar we bemoedigd vandaan komen.  Ze maakt regelmatig oliebollen voor na de dienst, en laatst had ze een paar kilo bramen voor ons geplukt :)



donderdag 28 augustus 2014

Hoe gaat het in Odoblega?

Wekelijks bezoeken we Georgel in Odoblega. In het voorjaar is zijn moeder, Tantsa overleden, met wie hij samenwoonde. Na haar overlijden heeft hij opnieuw zijn hart aan Jezus toevertrouwd. Vooral in de avonden, als al het werk in de tuin en de bijen klaar is, is zijn eenzaamheid en het gemis aan zijn moeder groot.  Wederzijds genieten we erg van de bezoeken aan hem en ervaren Gods aanwezigheid. Inmiddels bouwen we een vriendschap met hem op, waar we danbaar voor zijn. Zijn broer Mitel, die in de grote stad woont, is er ook regelmatig met zijn familie, om te helpen op het land. Een positief christen, Georgel heeft veel steun aan zijn broer.
Georgel


In juli hebben we in Odoblega een openlucht kinderprogramma gehouden, waar alle kinderen uit het dorpje (ruim 10) naar toe kwamen. Ook met verschillende volwassenen hebben we praatjes kunnen maken. Die avond was er best veel openheid. We hoopten dat wekelijks te kunnen blijven doen, zodat we voor de herfst zo'n continuïteit zouden kunnen geven aan het programma dat de stap daarna klein genoeg is om binnenshuis (bij Georgel) verder te gaan. Zo'n vaart is het nog niet gelopen. Zelf konden we niet altijd, soms was het weer slecht, soms merkten we geslotenheid bij ouders...Tot nu toe zijn we nog wel regelmatig geweest om met de kinderen te spelen en te voetballen. We kijken hoe dit zich verder ontwikkelt.
Een stukje buiten Odoblega, op een afgelegen heuvel, bezoeken we af en toe  een andere bejaarde christenvrouw (die ook Tantsa heet). In de winter en het regenachtige voorjaar was het niet te doen om met een gewone personenauto haar te bereiken. Maar als er geen plassen liggen, trekt onze auto het net om naar haar toe te klimmen.  We mogen niet vertrekken voordat we eerst gegeten hebben, waar vaak heel wat tijd in gaat zitten, omdat de laatste voorbereidingen nog getroffen moeten worden. Daarna is er niet altijd tijd, rust of concentratie om tot een gesprek te komen en samen God te zoeken. Maar stap voor stap, door er vaker te zijn, begint het te lukken. Ze heeft veel lijden meegemaakt, regelmatig ook door toedoen van anderen. Ze worstelt daarin met verbittering maar heeft daar tegelijkertijd ook mooie getuigenissen in hoe God in haar aan het werk is. 





Veel gebeurd in Valea Anilor

Deze zomer is er veel gebeurd in Valea Anilor

We vertelden in een eerdere blog al over het overlijden van Marinel eind juni. En hoe zijn vrouw Marioara, die al bezig was met het geloof, rondom zijn overlijden al zei dat ze op de plek wil zijn waar hij nu ook is. Eind juli hielden we evangelisatiebijeenkomsten, waarbij ze te kennen gegeven heeft Jezus te willen volgen!
Marinel, overleden in juli

Zijn vrouw Marioara

Ook de moeder van George, Ioana, een van de andere christenmannen, maakte toen die keuze. Op dit moment bestuderen we met ze de bijbel met ze over de fundamenten van het geloof, en half september willen ze gedoopt worden! Groot feest!
Ioana, moeder van George
George

evangelisatiedienst

De evangelisatiediensten vonden plaatst op de avonden van het dagkamp voor de kinderen. Op het moment dat we ook het team uit Gorinchem bij ons hadden. We hadden een grote tent neergezet in de tuin van George, omdat het gebouwtje waar we samenkwamen veel te klein was (2,5 bij 5 m2).
Het was mooi om te zien hoe George met zijn familie gastheer en -vrouwen waren. En hoe ook Costel met zijn vrouw betrokken was. Deze twee gezinnen zorgden voor de maaltijden tijdens de kinderkampen. Op deze manier hebben we onze band ook kunnen versterken met de families van George en Costel, en hebben we echt kans gehad om met elkaar gemeente te zijn.




Een paar dagen na het kamp klusten we nog wat met de Nederlanders in het gebouwtje dat we huurden voor onze samenkomsten. De eigenaresse was  (tegen een eerdere afspraak in) in een deel van het huis gaan wonen op het moment dat wij het gingen huren. Ze deelde behoorlijk de lakens uit en was aanwezig tijdens de diensten, waarbij ze erg negatief deed tegen de kinderen die kwamen. Tijdens het klussen begon ze zelfs een van de christenmannen de toegang tot de kerk te ontzeggen.
Gebouw waar we nu uit zijn

We hebben toen besloten om terug te gaan naar 'ons' oude (ook kleine) gebouwtje, waar we gratis mogen zitten, onder voorwaarde dat we electriciteit regelen. In dit bureaucratische proces zitten we nu, omdat er geen documenten zijn. Het is erg ingewikkeld, t/m overlijdensaktes toe, en meerdere erfgenamen die allemaal betrokken zijn. Gelukkkig zijn de erfgenamen wel heel behulpzaam. We proberen het voor de winter zo klaar te maken dat we er warm en droog kunnen zitten, het gebouw is nl in erg slechte staat. Teveel investeren willen we nog niet, omdat het gevaar dan bestaat dat we uit het opgeknapte gebouwtje gezet worden wanneer het aantrekkelijk genoeg is voor de erfgenamen of evt. kopers (en de prijs dus omhoog gaat). We hopen wel in de komende tijd, terwijl we een relatie beginnen te krijgen met de eigenaars, te kijken of ze open staan om het te kopen. Prijzen zijn hier in de dorpen laag, we hopen het terrein D.V. voor zo'n 3000-4000 euro te kopen. Dan kunnen we daarna stap voor stap iets geschikts neer gaan zetten. 
weer terug in ons oude gebouw

Het was bijzonder om ook in dit proces samen te werken met de 2 gezinnen en een aantal tienerjongens die trouw komen. Door de plotselinge verhuizing moest er veel gebeuren. Het terrein is met de hele groep onkruidvrij gemaakt, ook weer een mooie manier van gemeente zijn. 



De kerk bestaat inmiddels uit een handjevol volwassenen, zo’n 10 tieners en 10 kinderen. Het is een voorrecht om in deze jonggelovigen te mogen investeren. Naast de diensten hebben we kinderclubs, tienerclubs, geven mandolineles en houden bijbelstudies met de volwassenen.  Ook wordt er wat afgevoetbald. Het is mooi om te zien hoe vier tienerjongens groeien in hun geloof, de bijbel lezen en Jezus beter leren kennen!
Costel



woensdag 27 augustus 2014

Team uit Gorinchem


Als ‘toetje’ op de kampmaand kregen we een groep jongeren vanuit Gorinchem op bezoek.We werden erg gezegend door dit team van 18 jongeren en hun leiding. Ze hadden veel tijd gestoken in de voorbereiding en dat was duidelijk merkbaar tijdens hun verblijf. We hebben de groep vaak opgesplitst, waardoor er tegelijkertijd heel wat gebeurde. 

Een deel van hen was betrokken bij het programma tijdens het kamp in Valea Anilor, met verhalen, werkjes, clownsacts, toneelstukjes en spelletjes. Wij hoefden dus alleen maar te vertalen. Het was mooi om te zien hoe ze contacten legden met de kinderen, bij het afscheid tussen hen en de kinderen werden er heel wat tranen gelaten...



Ook het enthousiasme en inzet waarmee er werd geklust was een grote bemoediging voor ons. Zo zijn er nieuwe hekken geplaatst  in Vanju Mare en Livezile en is de kelder van een oud schuurtje opgeknapt, als begin van een multifunctionele ruimte die we in Vanju Mare willen bouwen. 


Tijdens de twee bezoeken aan het ziekenhuisje  hebben we spontaan  evangelisatiedienstjes kunnen houden, waarbij we de laatste keer een groepje van ruim 10 belangstellenden hadden. 

Een hoogtepunt voor ons was de gezamelijke bbq, waarbij we de christenen uit Valea Anilor, Odoblega en Vanju Mare uitgenodigd hadden. Bijzonder om hen zo voor een keer allemaal bij elkaar te hebben en samen een te zijn in Jezus.


Graag laten we een van de deelnemers aan het woord:
Ruben: ‘’Van 22 juli tot 1 augustus hebben wij, een groep van 14 Nederlandse jongeren en 4 leiding uit Gorinchem, meegedraaid in het werk van Jeroen en Marieke Baks. We hebben ons bezig gehouden met kluswerk in Vanju Mare, Livezile en Valea Anilor, verder hebben we kinderkampen en kinderavonden mee mogen draaien en we hebben bezoekjes gebracht aan ziekenhuizen en aan Georgel (christen uit Odoblega). Tijdens deze 11 dagen hebben we gezien en gemerkt dat christen zijn niet makkelijk is in Roemenië. De christenen zijn maar een kleine groep en worden veel tegengewerkt. De jeugd daarentegen was juist erg open en enthousiast, we konden hen daarom veel vertellen, plezier geven en Gods liefde laten zien. De kinderen waren erg blij met een klein gebaar, een grap, spelletje of knuffel. Enerzijds was het mooi om dat te zien, anderzijds laat dit ook weer zien dat dit voor deze kinderen niet de normaalste zaak is. De glimlach van een kind in zo'n situatie kost ons niks maar is voor de kinderen onbetaalbaar. Tijdens onze reis hebben we ervaren dat God echt met ons meeging. Hij was er toen we genoten van de mooie momenten maar heeft ons ook uitdagingen gegeven. Als groep hebben we hier hard voor moeten werken maar met de hulp van God is dit gelukt. We zijn dan ook met een goed en voldaan gevoel teruggegaan.
Het doorzettingsvermogen en rotsvaste vertrouwen van Jeroen, Marieke, Gaby, Mari en de andere christenen waarmee zij samen werken heeft bij ons veel verwondering opgeroepen. Dit is iets wat we zeker zullen onthouden en mee nemen naar Nederland. We willen daarom ook vragen of u wilt bidden dat zij dit vertrouwen, de kracht, de energie en hun doorzettingsvermogen vast mogen houden, elke keer weer’’.