Verlof

Het duurde even voordat we ons er op ingesteld hadden dat we op verlof zouden gaan. Zo vlak na de kampen zagen we veel kansen om verder te bouwen in de levens van de kinderen. Doordat ze zo lang vakantie hebben, is er alle tijd om extra met ze op te trekken. Ook zouden onze collega's uit Timisoara komen met een groepje Fransen om een aantal extra kinderprogramma's te houden. Mary zou nog met een handjevol meiden op kamp gaan en terwijl we weg gingen, was Ionut met een tienerjongen naar een voetbalkamp. Maar langzaamaan raakten we er klaar voor om te gaan.

Op dit moment zit ons verlof er weer bijna op. Nog een paar dagen en we vliegen weer terug. Nu we alweer een jaar in Vanju Mare wonen, is Nederland voor ons zo een andere wereld geworden. Zowel materieel (de luxe, de overvloed aan speelgoed, de grote huizen met mooie interieurs en banken om op te zitten) als ook qua instelling van de mensen. Veel van de mensen met wie we in Roemenie om gaan, zijn aan het overleven. Ze leven zo in het hier en nu, dat ze aan 'dromen' eigenlijk niet toe komen. We genoten van de gesprekken die we hier in Nederland konden voeren met vrienden. Gesprekken van een heel ander niveau dan in Roemenie...het lijkt wel dat hier iedereen z'n eigen ondernemer is: terugkijken, vooruitkijken, naar jezelf kijken, zoeken naar hoe je nog meer uit het leven kan halen; hoe je tot betekenis kan zijn voor anderen....
Ook kinderen hier groeien zo anders op: veel kinderen die jonger zijn dan Stan hebben al lang hun zwemdiploma. Kinderen zitten op clubjes, muziekles, sport...Hun eigen slaapkamer, etc.

Het was bijzonder om weer in de kerk te zijn. Nu we in zo'n pionierssituatie zitten, hebben we weinig christenen om ons heen. Extra bijzonder om dan met vierhonderd man te zingen en God te aanbidden!

Stan en Micha zijn nog een aantal dagen mee naar school geweest. Het lukte ze goed om zich te voegen. Ze genoten. Stan kwam ook goed mee met het taalonderwijs...leuk om te zien dat wat we het afgelopen jaar in de middagen geinvesteerd hebben in thuisonderwijs ook z'n vruchten afgeworpen heeft.

De eerste week hielden we vakantie als gezin. Ook zijn we er een keer twee dagen zonder de kinderen op uit geweest, terwijl onze (schoon)ouders op de kinderen pasten. Dat missen we wel in Roemenie...

Tijdens dit verlof zijn we erg bemoedigd en verwend. Wat hebben we veel lieve mensen om ons heen, waarvan velen al zoveel jaren achter ons staan en anderen dat zomaar het afgelopen jaar zijn gaan doen.

Een van onze verlangens voor dit verlof was, dat we nog meer mensen zouden vinden die mee wilden bidden voor ons werk in Roemenie. We zien dat ook hierin God voorzien heeft!

Kamp in Vanju Mare

Regelmatig vroegen kinderen ons wanneer het kamp in Vanju Mare gehouden zou worden. Voor ons was dit kamp anders dan vorig jaar, toen we nog maar een paar kinderen van gezicht kenden. Inmiddels kennen we heel wat kinderen en met velen van hen hebben we het afgelopen jaar een band opgebouwd.
Twee zusjes van rond de tien jaar hielpen ons met het schilderen van de platen die we gebruikten bij het bijbelverhaal.
Naast de kinderen uit Vanju Mare, namen tien kinderen uit 2 naburige dorpjes deel aan het kamp. Deels hielpen wij hen met vervoer, deels lukte het de voorgangers uit deze dorpjes om te rijden. Een aantal van deze kinderen hield zich eerst erg afzijdig, maar aan het eind van het kamp wilden ze geen afscheid meer nemen!
We kregen hulp van een aantal (Roemeense) jongvolwassenen en tieners. O.a. van Cosmin en Alina, met wie we in onze tijd in Timisoara vriendschap sloten. Ook was daar Adriana, een vrouw van achterin de twintig die met 3 tieners kwam helpen. Deze 3 tieners genoten er zo van om er uit te zijn, dat ze regelmatig zelf de grootste lol hadden en 'vergaten' om mee te helpen. Voor ons maakte dit het kamp soms extra zwaar, omdat er zoveel te doen was. Toch zien we dat deze dagen voor hen persoonlijk veel betekenden. Adriana vertelde tijdens het kamp en tijdens de afsluiting met de ouders haar getuigenis. Hoe ze als kind mishandeld werd. En hoe ze tijdens haar kindertijd God leerde kennen door zendelingen heen. En hoe uiteindelijk ook haar ouders tot geloof kwamen. Haar verhaal maakte diepe indruk, op de kinderen, de ouders, maar ook op ons! Een aantal kinderen gaven daarna aan ook Jezus te willen gaan volgen. Ook kwam er verdriet vrij van kinderen die zich herkenden in haar verhaal.
Dagelijks kwamen ruim vijftig kinderen. We deelden de groep in tweeen, maar toch bleef het lastig om persoonlijk contact te hebben tijdens het programma. Dit misten we wel, juist momenten 1 op 1 of in een klein groepje kunnen vaak zo waardevol zijn. Misschien moeten we daar voor volgend jaar wat in veranderen.
De laatste avond hadden we kampvuur, waarbij de kinderen hun talenten mochten laten zien. Voor veel kinderen was dit een hoogtepunt.

Programma in Valea Anilor

Tussen de dagkampen in Livezile en Vanju Mare hebben we een dag een kinderprogramma gehouden in Valea Anilor. Voor ons was het een try-out. Op de zaterdagen hielden we af en toe al een kort programma met ze, maar dat bestond voornamelijk uit wat zingen en een verhaal. Hoe reageren de kinderen op een hele dag? Doordat we er maar met z'n drieen konden zijn, besloten we het simpel te houden. We vertelden het verhaal van David en Goliath, zoals we ook op de andere kampen gehouden hadden. Daarnaast lieten we de kinderen kleuren en deden we wat spelletjes. 's Avonds legden we het evangelie uit. Er kwamen gelijk al tegen de dertig kinderen en het enthousiasme was groot. We konden zien dat de Roemeen die hier voor ons 6 jaar gewerkt heeft, in ze geinvesteerd heeft, want we hoefden niet vanaf 0 te beginnen. We hopen tijdens de zaterdagdiensten nu ook uitgebreider met de kinderen te gaan werken.