donderdag 18 december 2014

meeleven

Een paar weken geleden toen we 's ochtends op bezoek gingen in Livezile, hoorden we dat de moeder van een aantal kinderen die bij ons naar het programma komen, bevallen was. Toen we langs gingen bij familie, bleken ze net gehoord te hebben dat het kindje overleden was. Het was geboren met de navelstreng een aantal keer om de nek. De verpleegkundige was er wel bij, maar de dokter, die gelijk geroepen werd, kwam pas na een kwartier. Het kindje heeft nog 10 uur  geleefd. We weten het niet zeker, maar het lijkt erop dat ook dit kindje slachtoffer is geworden van onrecht en corruptie. De familie heeft geen inkomsten, en in het ziekenhuis word je - ook al ben je verzekerd - in de praktijk slecht of te laat geholpen als je niet onderhands nog (grote) bedragen toestopt. Heel heftig en verdrietig. 

De dagen erna hebben we de familie kunnen helpen met het regelen van de geboorte- en overlijdensdocumenten en het ophalen van het kindje. Ze wilden graag dat Jeroen bij de begrafenis was. Aan het eind gaf de priester hem een hand. Twee jaar geleden bij het overlijden van de overgrootoma van een aantal kinderen werd ik (Marieke) op de begraafplaats nog weggestuurd en uitgescholden door de priester. Dit keer kreeg Jeroen een hand van hem en werd gegroet. Een stap voorwaarts! Wie weet komt er komend jaar nog een keer een gesprek.
Vorige week werden wij bij dit gezin uitgenodigd bij het slachten van hun varken. Jeroen heeft een stukje van het slachten meegemaakt, 'savonds gingen we er met zn allen naartoe om varken te eten.





Mooi om zo dichter bij deze familie te komen en de stralende gezichten van de kinderen te zien. Aan de andere kant heel verdrietig om te zien wat voor sfeer er in huis is, met een vader en opa die altijd dronken zijn. Voor onze kinderen een eerste 'kennismaking'met dronkenschap, voor de kinderen met wie we werken dagelijkse realiteit.

Maruta

3 weken geleden heeft de 20-jarige Maruta uit Valea Anilor de keuze gemaakt om God te volgen! Hij is er eigenlijk al ruim een half jaar mee bezig. Vanaf z'n 15e is hij niet meer school gegaan, geen geld voor vervoer en internaat in de grote stad. Hij doet allerlei hand- en spandiensten bij anderen in het dorp en verder werkt hij als 'dagloner'op het moment dat er ergens op het land werk is.

Elke keer als we hem ontmoeten, zit hij vol met verhalen en vragen over dingen die hij her en der opgevangen heeft over geloven, waarbij hij dan aan ons vraagt hoe het zit. Inmiddels heeft hij zelf ook al de halve bijbel gelezen, dus langzamerhand kan hij ook zelf met behulp van de bijbel antwoorden geven op zijn vragen! Ontzettend bijzonder om te zien hoe hij dingen onthoudt, hij kan alle verhalen die hij uit de bijbel gelezen heeft ongeveer letterlijk navertellen. Een mooie gave van God!

Vorige week vertelde hij hoe zijn moeder tijdens de oogmetingen 2 maanden geleden op gebed genezen was! We konden haar toen niet helpen aan een bril (ik weet niet meer precies wat haar oogprobleem was), maar hebben wel voor haar gebeden. Precies op dat moment merkte ze hoe de mist voor haar ogen verdween. Bijzonder, he?


school

De kinderen hebben vandaag hun laatste schooldag voor de vakantie gehad. Ze hebben hun poezieversjes weer opgezegd en kerstliedjes gezongen. Voor Elianne was het de eerste keer.
In haar klas, met voornamelijk 3-jarigen, sloegen de meeste kinderen dicht...wat te verwachten was op die leeftijd. Wel erg leuk om te zien met hoeveel plezier ze naar school gaat.
We zijn blij dat ze het zo naar hun zin op school hebben en goed meekomen. Jammer vinden we het dat we zo weinig contact met andere ouders hebben. Het is meer ieder voor zich, ook tussen andere ouders onderling zien we weinig interactie (behalve als ouders al langer vrienden zijn). Onze contacten liggen dus vooral buiten de school om. Ook wordt er niet zoals in Nederland veel door andere kinderen bij vriendjes gespeeld op jonge leeftijd. Bij Stan begint dat nu wel te komen

De kinderen hebben tot 12u school. Vanaf een jaar of 7 hebben ze dan smiddags wel wat huiswerk. Voor Stan, die goed meekomt, is het vaak in een kwartier tot half uur wel gedaan. Langzamerhand begint het wel meer te worden. Daarnaast doen we met Micha en Stan thuis Nederlandse taal. Komt goed uit dat ze al zo vroeg uit zijn.

 

dinsdag 11 november 2014

als je laatste meel op is...

Vrijdagochtend half 10. We zijn aangekomen in Livezile. Het is koud in de kerk. We zetten gelijk de blower aan, want het duurt nog wel even voordat de houtkachel zijn warmte afgeeft. Als vanmiddag de kinderen komen, is het in elk geval wel lekker warm. We beginnen met een tijd van gebed voor Livezile, waarna we de kerkzaal schoon maken en wat kleine klusjes doen.

We rijden daarna de heuvel op, op bezoek bij Aura. We hebben eigenlijk geen contact met haar man, die is vaak buiten aan de slag. Haar 16 jarige zoon is dit jaar voor het eerst op school in de grote stad. Het afgelopen jaar is hij niet naar school geweest, omdat er geen geld voor was (voor de reiskosten en het internaat…). Nu is er eigenlijk ook geen geld, maar nadat de leraren uit het dorp er op aangedrongen hebben, hebben ze hem toch laten gaan. Voor hun middelste zoon van 15 zit het er dit jaar niet in, twee naar school is toch echt te veel.
Eugen, haar jongste van 8, komt trouw bij ons naar de programma’s. Een bijzondere jongen. Waar hij komt ontstaan regelmatig brandjes. Van zingen en bidden houdt hij niet en ook bij het bijbelverhaal lijkt hij zich af te sluiten. Wanneer we het laatste half uur bezig zijn met lezen en schrijven, gaat hij expres dingen doen die niet mogen, zodat hij 9 van de 10 keer na een aantal waarschuwingen toch naar huis gestuurd wordt… (Behalve op momenten dat we een extra paar handen hebben en hem 1 op 1 begeleiding kunnen geven). Toch blijft hij komen. Hij geniet van het schommelen, de maaltijden en de bemoedigende woorden die we spreken. De sfeer die hij aantreft. We zegenen hem regelmatig en geloven in de hoopvolle toekomst die God voor hem heeft. Als jongen die helemaal vrij is.

Vorige week hebben we Aura en haar gezin kunnen helpen met het kopen van een tweede paard en het afbetalen van de schuld van hun eerste paard. Het afgelopen jaar waren veel dieren bij hen doodgegaan en het was moeilijk om er weer boven op te komen. Wij hebben deze zomer geld gekregen van een school in Nederland om gezinnen te ondersteunen met een dier en het onderhoud ervan. De tranen rollen  Aura over haar wangen als ze vertelt dat ze een paar dagen geleden tot het besef kwam dat God echt bestaat. Vorige week had ze geen meel meer in huis had en geen geld om eten te kopen. Ze bad tot God. Net toen ze op het punt stond om naar haar buren te gaan om wat meel te vragen, kwam er iemand uit het dorp naar haar toe met 10 kg meel. Diegene had het gekregen, maar had het zelf niet nodig. Samen met de gift voor de paarden, ziet ze hoe God antwoord op gebed. Ze geeft aan dat ze God beter wil leren kennen. We worden stil van dit getuigenis.  En bidden dat haar voornemen ook echt vervolg gaat krijgen.

Na dit bezoek haalt Jeroen onze kinderen op in Vanju Mare om daarna met hen en een pan vol eten – door onze collega Mari gekookt – weer terug te keren. Marieke spreekt intussen wat mensen op straat en neemt nog even een kijkje bij een ander gezin.

De eerste die daarna naar de kerk toe komt rennen is de 7-jarige Cornelia. Sinds de zomer komt ze trouw naar het programma. Daarvoor durfde haar moeder haar en haar zusje niet te laten komen, omdat haar vader een aantal keer de kinderen ontvoerd had of een poging daartoe had gedaan. Hun vader is weer vrij uit de gevangenis waar hij een tijd gezeten had nadat hij hun moeder – in het bijzijn van de kinderen – zwaar mishandeld had. Hij woont nu in een ander dorp. Vorige maand heeft haar moeder haar 8-jarige zusje toch weer bij hem laten wonen. Sinds die tijd heeft ze haar niet meer gezien. Door de kinderen ‘te verdelen’ lijkt er voor de moeder iets van ‘rust’ gekomen te zijn. In een gesprek hierover steekt ze haar kop in het zand voor de gevaren.
We zijn blij dat Cornelia er toch weer is. Vorige week heeft Marieke een gesprek gehad met haar oma, die heks is en in opdracht van anderen vervloekingen uitspreekt. Dit moet eigenlijk geheim zijn, maar nadat Marieke in anderhalf jaar tijd van 3 verschillende personen hier iets over gehoord had, besloot ze Stella toch erop aan te spreken. Marieke heeft toen benadrukt dat God een zoveel mooiere toekomst voor haar heeft, van haar houdt en haar gemaakt heeft met een plan. Stella was erg kwaad dat mensen dit ‘geheim’ doorverteld hadden en stond op dat moment totaal niet open voor een gesprek. We zijn blij dat ze haar kleindochter, die met haar moeder bij haar inwoont, toch laat komen. Het is zo bijzonder om met Cornelia om te gaan. Ondanks de vreselijke dingen die ze meegemaakt heeft, is ze zo’n puur en blijmoedig kind! Ze drinkt alles in wat we zeggen en wil altijd graag bidden.

Daarna komt Cosmina. Ze heeft twee tekeningen meegenomen voor Marieke. Een van haar zelf en een van haar nichtje, die – met haar 4 broers en zusjes - sinds een paar weken niet meer naar het kinderprogramma mag komen. Dat is wel vaker voor gekomen voor een periode, nadat de priester het hun ouders verboden had. Dit vaak op momenten dat ze iets van de priester willen – zoals het dopen van een kind o.i.d. Op dit moment is haar moeder zwanger van de 10e. We missen ze wel!

Van twaalf tot een spelen de jongere kinderen. Als om een uur ook de oudere kinderen uit school zijn, wassen de kinderen hun handen in de nieuwe keuken. Wel lekker dat dat niet meer buiten hoeft, er kwam daarna vaak zoveel modder mee naar binnen....Daarna gaan we aan tafel voor de maaltijd. Sommige kinderen laten zich een aantal keer opscheppen. Omstebeurten vertellen de kinderen wat ze afgelopen week gedaan hebben. Dit gaat de laatste tijd een stuk beter, de kinderen leren langzamerhand om op hun beurt te wachten en naar de anderen te luisteren. Na het eten zingen we samen. Jeroen leest een tekst voor en daarna zegenen we de kinderen stuk voor stuk. We zijn hier na de zomer mee begonnen. De kinderen komen uit zulke gebroken situaties. Maar we geloven in de heelheid die God voor deze kinderen bedoeld heeft en hen gaat geven. Tijdens het omgaan met hen zijn we er op gericht om bemoedigende, positieve waarheden met hen te delen en over hen uit te spreken.

Na het zingen splitsen we de groep. Jeroen maakt met de jongste kinderen een werkblad dat gericht is op leren lezen en schrijven. Micha doet inmiddels ook al aardig mee, terwijl Elianne lekker kleurt. Bij een aantal kinderen zien we vooruitgang, terwijl een aantal andere kinderen– na een aantal jaren op school – de hoop opgegeven hebben. Ze hebben zo een laag zelfbeeld!
Soms lukt het pas na 10 minuten bemoedigen en inpraten dat een kind toch de moet opvat om te beginnen. Als het dan toch lukt, is de blijdschap daarna groot. Vaak lukt het beginnen niet eens, omdat deze kinderen door pestgedrag naar anderen toch echt de groep uitgezet moeten worden. En er ook aandacht moet zijn met de genen die wel ‘willen’. We missen onze collega Ionut, die al een aantal maanden voor werk in Engeland zit. Hij ontfermde zich meestal om de twee die individuele aandacht nodig  hadden, waardoor de sfeer ook een stuk beter was.

Met de kinderen die al begrijpend kunnen lezen, leest Marieke een stukje uit de Bijbel. Dit keer over de Barmhartige Samaritaan. De kinderen maken vragen erover, waarna we met elkaar praten over wat we gelezen hebben.  Marieke vertelt dat het haar verlangen is, dat de mensen in Livezile in de kinderen die komen de liefde van Jezus gaan zien. Nu krijgen we door buren van de kerk nog regelmatig slechte berichten over ‘onze’ kinderen, dat ze vloeken, schelden en herrie schoppen.
Sorien vertelt dat zijn juf hem laatst zei dat ze vond dat hij positief veranderd is. Mooi om te horen! We praten over praktische manieren om anderen te helpen. Bv. Oudere mensen helpen met hout hakken of water dragen… We leren daarna met elkaar (in het Roemeens) het lied ‘meer liefde, meer kracht, laat mij zijn zoals U.’ Dit zullen we zondag in de dienst gaan zingen. Daarna spelen we het verhaal uit. Ook dat zullen we zondag aan de rest van de kerk laten zien. Met elkaar wordt er veel gelachen en plezier gemaakt. Stan is dit jaar ook bij de oudere groep. Hij geniet ervan om bij de groten te horen.


Na de afsluiting blijven een aantal kinderen achter om te helpen schoonmaken. De driejarige Sorina helpt dit keer met vegen! We genieten van de nieuwe keuken die we sinds 3 weken hebben. Stromend water binnen. We hoeven de afwas niet meer mee naar huis te nemen, maar kunnen die gewoon hier doen. Een aantal kinderen brengen we met de auto weg, zodat we hun ouders even kunnen groeten. Daarna terug naar huis, zodat Stan op tijd is voor zijn voetbal trainen.


p.s. de afgelopen gebeurtenissen zijn allemaal waar gebeurd in de afgelopen twee weken. Sommige van de gesprekjes/ gebeurtenissen/ bezoekjes hebben echter op de vrijdag of zondag ervoor plaatsgevonden. Om het verhaal te laten lopen hebben we het echter allemaal op 'deze' vrijdag af laten spelen (een vrijdag ziet er wel ongeveer zo voor ons uit). Ook de foto's zijn van andere momenten. 

donderdag 23 oktober 2014

Een kinderdroom uitgekomen

Als zusjes van 4 en 6 mochten we alleen buiten spelen als we niet verder gingen dan het Indianenpleintje. Het steegje uit en dan een stukje verder de straat in. Op een dag kwamen er twee andere zusjes aan, Esther en Anita, van 3 en 5 jaar. Anita vroeg: 'houden jullie ook van Jezus?'  'Ja', was ons antwoord. En dat was het begin van een onafscheidelijke kindervriendschap, zowel tussen Anita en Anneke als tussen Esther en mij. Toen we een jaar of 7, 8 waren, wilden Esther en ik later graag samen de zending in. Zij als verpleegkundige, en ik in een arm land in een kindertehuis.
Als tieners zijn we elkaar wat uit het oog verloren, wij verhuisden naar een ander deel van Alkmaar en beiden kregen we een andere vriendengroep. Maar als twintigers vonden we elkaar weer. Op een keer toen we samen door het bos liepen, vroeg ik Esther wat ze ging doen in de zomervakantie. Zij vertelde dat ze met een klein groepje, deels vanuit onze kerk, naar Roemenie ging. Voor mij was er een weten in mijn hart: 'daar moet ik ook zijn'.  Zo begon mijn roeping voor Roemenie. Esther is daarna terecht gekomen in Nieuw-Zeeland, waar ze als zendelinge medische teams organiseerde in de Pacific. De laatste twee jaar woont ze, met haar kersverse man, in Engeland.


En begin deze maand was het dan zover, toch nog samen de zending in! Esther kwam samen met haar moeder Hermien; Jack, een opticien uit onze gemeente, en Rosanne, een vrijwilligster die eerder bij ons geweest is, om een week lang met ons en een aantal Roemeense vrijwilligers (waaronder ook een Roemeense opticien) consulten en gratis brillen te verstrekken.
De voorbereidingen liepen niet op rolletjes, regelmatig werd het geloof van Jeroen en mij op de proef gesteld of het toch echt wel zou gaan lukken. Esther twijfelde daar geen moment aan...Maar de laatste twee maanden opende God van allerlei deuren en konden we zien dat het echt zijn wil was!

Heerlijk om zo een week lang tussen vrienden te zijn. Naast het Nederlandse team, kwamen er ook nog twee goede vrienden van ons uit Timisoara en twee meiden uit de omgeving met wie we eerder gewerkt hebben. Verfrissend om met elkaar stille tijd te houden en op te trekken. Leuk van teams uit onze gemeente is dat we mensen die we alleen van gezicht kennen opeens veel beter leren kennen. Hermien ken ik het grootste deel van mijn leven al, dus het was leuk om haar ons wereldje te laten zien. Het was een voorrecht om met Jack samen te werken en op te trekken. En daarnaast natuurlijk vooral heel bijzonder om een kijkje te nemen in Esther's bediening (en voor haar natuurlijk andersom). Mooi om haar zo'n outreach te zien leiden, zowel het geestelijke als het organisatorische deel. Zo leerde ik nog weer een hele andere kant van haar kennen, en ook beter inzien wat haar 'werk' nou echt inhoudt, iets wat via de vele skypegesprekken toch moeilijker over te brengen is.

We kregen een stoomcursus oogfunctioneren, oogproblemen en metingen. Daarna konden we in 5 dagen zo'n 450 mensen testen, waarbij zo'n 370 een bril (+/-) of leesbril kregen. Naar velen toe konden we ook iets delen van Gods liefde, met ze bidden en/of een Nieuwe Testament uitdelen. De komende tijd hopen we verschillende mensen die langs geweest zijn voor consulten nog te gaan opzoeken. We geloven dat God door deze outreach echt een nieuwe input in de bediening gegeven heeft.

Eind van de middag konden we het team meenemen in onze bediening, door de verschillende diensten en bezoekjes heen. Fijn om zo aan Esther, Jack en Hermien onze wereld hier te laten zien.


Als knipoog van God kwam een oud vrouwtje, die ik zelf niet kende, en waarvan ik me niet kon herrinneren dat ik haar aan een bril geholpen had, me tijdens een van de consulten een paar rozen brengen. Toen ik de eerste keer (met Esther) in Roemeniƫ was, kreeg ik ook 'zomaar' bloemen. Later ontving ik die vaker als antwoord op gebed tot God om bevestiging of Roemeniƫ echt de plek was die God voor me in gedachten had. Voor mij voelde het alsof het kringetje nu echt rond is en ik ben op de plek die God toen ik kind was al voor me in gedachten had :)